Целлюлоза эфирлерінің алыну және зерттелу тарихы

Целлюлоза эфирлері 19 ғасырдың аяғында пайда болған өндіріс пен зерттеудің ұзақ тарихы бар. Алғашқы целлюлоза эфирін, этил целлюлозасын 1860 жылдары британ химигі Александр Паркс жасаған. 1900 жылдардың басында неміс химигі Артур Эйхенгрюн басқа целлюлоза эфирін, метил целлюлозасын жасады.

20 ғасырда целлюлоза эфирлерін өндіру және зерттеу айтарлықтай кеңейді. 1920 жылдары карбоксиметилцеллюлоза (CMC) суда еритін целлюлоза эфирі ретінде жасалды. Осыдан кейін 1930 жылдары гидроксиэтил целлюлоза (ГЦС) және 1950 жылдары гидроксипропилметилцеллюлоза (ГПМК) дами бастады. Бұл целлюлоза эфирлері бүгінде тамақ, фармацевтика, косметика және құрылысты қоса алғанда, бірқатар салаларда кеңінен қолданылады.

Тамақ өнеркәсібінде целлюлоза эфирлері қоюлатқыштар, эмульгаторлар және тұрақтандырғыштар ретінде қолданылады. Олар әдетте салат таңғыштары, балмұздақ және нан өнімдері сияқты өнімдерде қолданылады. Фармацевтика өнеркәсібінде целлюлоза эфирлері таблеткалар мен капсулаларда байланыстырғыш, ыдыратушы және жабын агенті ретінде қолданылады. Косметика өнеркәсібінде олар кремдер мен лосьондарда қоюландырғыш және эмульгатор ретінде қолданылады. Құрылыс өнеркәсібінде целлюлоза эфирлері цемент пен ерітіндіде суды ұстайтын агенттер және жұмысқа қабілеттілікті күшейткіштер ретінде қолданылады.

Целлюлоза эфирлерін зерттеу осы күнге дейін жалғасуда, оның басты назары жақсартылған қасиеттері мен функционалдығы бар жаңа және жетілдірілген целлюлоза эфирлерін жасауға бағытталған. Технологияның жетістіктері жасыл еріткіштерді қолдану арқылы ферментативті модификация және химиялық модификация сияқты целлюлоза эфирлерін алудың жаңа әдістерін жасауға әкелді. Целлюлоза эфирлерінің жүргізіліп жатқан зерттеулері және дамуы алдағы жылдарда осы әмбебап материалдардың жаңа қосымшалары мен нарықтарына әкеледі деп күтілуде.