Реологиялық қоюландырғыштың дамуы

Реологиялық қоюлатқыштардың дамуы материалтану және техника тарихындағы маңызды кезең болды. Реологиялық қоюлатқыштар – сұйықтықтардың, суспензиялардың және эмульсиялардың тұтқырлығын арттыратын және/немесе ағындық қасиеттерін басқара алатын материалдар.

Алғашқы реологиялық қоюландырғыш 19 ғасырда кездейсоқ табылды, ол кезде су мен ұн қоспасы біраз уақыт тұруға қалдырылды, нәтижесінде қалың, гель тәрізді зат пайда болды. Кейінірек бұл қоспаның судағы ұн бөлшектерінің қарапайым суспензиясы екені анықталды, оны әртүрлі қолданбаларда қоюландырғыш ретінде қолдануға болады.

20-шы ғасырдың басында басқа материалдардың, мысалы, крахмал, шайыр және саз сияқты қалыңдатқыш қасиеттері бар екені анықталды. Бұл материалдар тамақ пен косметикадан бастап бояулар мен бұрғылау сұйықтықтарына дейін реологиялық қоюлатқыш ретінде қолданылды.

Дегенмен, бұл табиғи қоюландырғыштардың өзгермелі өнімділік, өңдеу жағдайларына сезімталдық және ықтимал микробиологиялық ластану сияқты шектеулері болды. Бұл целлюлоза эфирлері, акрил полимерлері және полиуретандар сияқты синтетикалық реологиялық қоюлатқыштардың дамуына әкелді.

Натрий карбоксиметилцеллюлозасы (CMC), метилцеллюлоза (MC) және гидроксипропил целлюлозасы (HPC) сияқты целлюлоза эфирлері суда ерігіштігі, рН тұрақтылығы, иондық күшке сезімталдық және қабық түзу қабілеті.

Синтетикалық реологиялық қоюлатқыштардың дамуы тұрақты өнімділікке, жақсартылған тұрақтылыққа және жақсартылған функционалдылыққа ие өнімдерді қалыптастыруға мүмкіндік берді. Жоғары өнімді материалдарға сұраныстың артуы жағдайында материалтану, химия және техника саласындағы жетістіктерге негізделген жаңа реологиялық қоюлатқыштарды әзірлеу жалғасады деп күтілуде.