Развој на реолошки згуснувач

Развојот на реолошките згуснувачи е важна пресвртница во историјата на науката и инженерството за материјали. Реолошките згуснувачи се материјали кои можат да ја зголемат вискозноста и/или да ги контролираат својствата на проток на течности, суспензии и емулзии.

Првиот реолошки згуснувач бил откриен случајно во 19 век, кога смесата од вода и брашно била оставена да отстои одредено време, што резултирало со густа супстанција слична на гел. Подоцна беше откриено дека оваа смеса е едноставна суспензија на честички од брашно во вода, која може да се користи како згуснувач во различни примени.

Во почетокот на 20 век, откриени се и други материјали кои имаат својства на згуснување, како што се скроб, гуми за џвакање и глина. Овие материјали се користеа како реолошки згуснувачи во низа примени, од храна и козметика до бои и течности за дупчење.

Сепак, овие природни згуснувачи имаа ограничувања, како што се променливи перформанси, чувствителност на условите за обработка и потенцијална микробиолошка контаминација. Ова доведе до развој на синтетички реолошки згуснувачи, како што се целулозни етери, акрилни полимери и полиуретани.

Целулозните етери, како што се натриум карбоксиметил целулоза (CMC), метил целулоза (MC) и хидроксипропил целулоза (HPC), станаа еден од најкористените реолошки згуснувачи во различни апликации, поради нивните уникатни својства, како што е растворливоста во вода, pH стабилност, чувствителност на јонска јачина и способност за формирање филм.

Развојот на синтетички реолошки згуснувачи овозможи формулирање на производи со постојани перформанси, подобрена стабилност и подобрена функционалност. Со зголемената побарувачка за материјали со високи перформанси, се очекува да продолжи развојот на нови реолошки згуснувачи, поттикнати од напредокот во науката за материјали, хемијата и инженерството.