Hver er hefðbundin aðferð við að líma flísar? Og hverjir eru gallarnir?

Hefðbundin aðferð við að líma flísar felur í sér eftirfarandi skref:

1. Undirbúningur yfirborðs: Yfirborðið sem á að flísa er hreinsað, jafnað og grunnað til að tryggja góða viðloðun á flísalíminu.
2. Undirbúningur flísalíms: Flísarlím er blandað saman við vatn samkvæmt leiðbeiningum framleiðanda, venjulega til sléttrar samkvæmni.
3. Flísarsetning: Flísarlímið er borið á yfirborðið með skurðarsleif og flísunum er þrýst á sinn stað með því að nota millistykki til að tryggja jafnt bil á milli flísa.
4. Fúgun: Þegar flísalímið hefur harðnað eru flísasamskeytin fyllt með fúgu til að fá fullbúið, vatnsþolið yfirborð.

Gallar hefðbundinnar flísalímunaraðferðar eru:

1. Tímafrek: Hefðbundin aðferð við að líma flísar getur verið tímafrek þar sem setja þarf hverja flís fyrir sig og leyfa henni að þorna áður en sú næsta er sett.
2. Ósamræmi: Hætta er á ósamræmi í þykkt flísalímsins og bili milli flísa sem getur leitt til ójöfnunar í fullunnu yfirborði.
3. Takmarkaðir hönnunarmöguleikar: Hefðbundin flísalímunaraðferð getur takmarkað hönnunarmöguleikana, þar sem erfitt getur verið að ná fram flóknum mynstrum eða hönnun.
4. Hentar ekki fyrir stór svæði: Hefðbundin flísalímunaraðferð hentar kannski ekki stórum svæðum þar sem erfitt getur verið að viðhalda samræmi og einsleitni á stóru yfirborði.
5. Hætta á bilun: Ef yfirborðsundirbúningur eða límið er ekki gert á réttan hátt er hætta á bilun á flísum, svo sem að flísar springa eða losna með tímanum.

Nýrri uppsetningaraðferðir fyrir flísar, eins og að nota fordreifðar flísarplötur eða límmottur, hafa verið þróaðar til að takast á við suma af þessum göllum og veita hraðari, samkvæmari og auðveldari uppsetningarferli flísar.