Istorija proizvodnje i istraživanja etera celuloze

Eteri celuloze imaju dugu istoriju proizvodnje i istraživanja, koja datira još od kasnog 19. veka. Prvi celulozni etar, etil celulozu, razvio je 1860-ih britanski hemičar Alexander Parkes. Početkom 1900-ih, drugi etar celuloze, metil celuloza, razvio je njemački hemičar Arthur Eichengrün.

Tokom 20. veka proizvodnja i istraživanje etera celuloze značajno su se proširili. 1920-ih godina razvijena je karboksimetil celuloza (CMC) kao celulozni eter rastvorljiv u vodi. Nakon toga je uslijedio razvoj hidroksietil celuloze (HEC) 1930-ih i hidroksipropil metil celuloze (HPMC) 1950-ih. Ovi eteri celuloze danas se široko koriste u nizu industrija, uključujući hranu, farmaciju, kozmetiku i građevinarstvo.

U prehrambenoj industriji eteri celuloze se koriste kao zgušnjivači, emulgatori i stabilizatori. Obično se koriste u proizvodima kao što su prelivi za salate, sladoled i pekarski proizvodi. U farmaceutskoj industriji, eteri celuloze se koriste kao veziva, dezintegranti i sredstva za oblaganje tableta i kapsula. U kozmetičkoj industriji koriste se kao zgušnjivači i emulgatori u kremama i losionima. U građevinskoj industriji, eteri celuloze se koriste kao agensi za zadržavanje vode i pojačivači obradivosti u cementu i malteru.

Istraživanje celuloznih etera nastavlja se do danas, s fokusom na razvoj novih i poboljšanih etera celuloze s poboljšanim svojstvima i funkcionalnošću. Napredak u tehnologiji doveo je do razvoja novih metoda za proizvodnju celuloznih etera, kao što su enzimska modifikacija i hemijska modifikacija korišćenjem zelenih otapala. Očekuje se da će tekuća istraživanja i razvoj etera celuloze dovesti do novih aplikacija i tržišta za ove svestrane materijale u godinama koje dolaze.