Historia rozwoju proszku redyspergowalnego

Proszek redyspergowalny (RDP) to rodzaj proszku polimerowego stosowanego w przemyśle budowlanym jako dodatek do produktów na bazie cementu, takich jak zaprawy, fugi i masy samopoziomujące. PROW opracowano po raz pierwszy w latach pięćdziesiątych XX wieku i od tego czasu stały się ważnym składnikiem nowoczesnych materiałów budowlanych. W tym artykule przyjrzymy się bliżej historii rozwoju PROW i jego znaczeniu w branży budowlanej.

Wczesne lata

Pierwsze PROW zostały opracowane w latach pięćdziesiątych XX wieku przez niemiecką firmę Wacker Chemie AG. W tym czasie firma Wacker Chemie AG opracowywała nowe materiały syntetyczne, aby sprostać rosnącym wymaganiom powojennego boomu budowlanego. Szukali sposobu na poprawę właściwości materiałów na bazie cementu, takich jak wodoodporność, trwałość i elastyczność.

Na początku PROW wytwarzano poprzez rozpuszczenie polioctanu winylu (PVA) w rozpuszczalniku, a następnie natryskiwanie roztworu do ogrzewanej komory, gdzie rozpuszczalnik odparowywał, pozostawiając drobny proszek. Proszek ten można łatwo dyspergować w wodzie i stosować jako dodatek do produktów na bazie cementu.

Ta wczesna forma PROW miała jednak pewne ograniczenia. Na przykład trudno było kontrolować wielkość cząstek i kształt proszku, co mogło mieć wpływ na jego działanie w produktach na bazie cementu. Ponadto proszek nie był zbyt trwały i często tworzył grudki lub grudki, co utrudniało jego manipulację i stosowanie.

Ulepszenia i innowacje

Na przestrzeni lat badacze i inżynierowie wprowadzili znaczące ulepszenia w procesie produkcji i właściwościach PROW. Na przykład postęp w chemii polimerów doprowadził do opracowania nowych polimerów, które zapewniają lepszą wydajność i stabilność.

Jeden z najbardziej znaczących postępów w technologii PROW nastąpił w latach 80. XX wieku wraz z wprowadzeniem nowego procesu produkcyjnego zwanego suszeniem rozpyłowym. Proces ten polega na natryskiwaniu emulsji polimerowej do ogrzewanej komory, w której woda odparowuje, pozostawiając drobny proszek. Metoda ta pozwoliła na większą kontrolę nad wielkością cząstek i kształtem proszku, co pozwoliło uzyskać bardziej spójne i przewidywalne działanie produktów na bazie cementu.

Kolejną innowacją w technologii RDP było wprowadzenie redyspergowalnego proszku lateksowego (RPL), który jest wytwarzany z emulsji lateksowej zamiast PVA. RPL oferują lepszą wodoodporność i przyczepność w porównaniu do RDP na bazie PVA, co czyni je popularnym wyborem do zastosowań zewnętrznych, takich jak sztukaterie i EIFS (system izolacji i wykończenia zewnętrznego).

Zastosowania i korzyści

PROW oferują szereg korzyści w branży budowlanej, w tym lepszą urabialność, przyczepność i wodoodporność. Można je stosować w szerokiej gamie produktów na bazie cementu, w tym w zaprawach, fugach, masach samopoziomujących i klejach do płytek.

Jedną z kluczowych zalet PROW jest ich zdolność do poprawy urabialności i łatwości stosowania produktów na bazie cementu. Mogą zmniejszyć ilość wody potrzebnej do uzyskania pożądanej konsystencji, co może poprawić wytrzymałość i trwałość gotowego produktu. Mogą również pomóc w zmniejszeniu pękania i skurczu, które mogą wystąpić, gdy produkty na bazie cementu wysychają zbyt szybko.

Ponadto PROW mogą poprawić przyczepność produktów na bazie cementu do różnych podłoży, w tym drewna, metalu i muru. Mogą również poprawić wodoodporność i trwałość produktów na bazie cementu, dzięki czemu idealnie nadają się do stosowania w wilgotnych środowiskach lub obszarach narażonych na duży ruch lub uderzenia.

Wniosek

Podsumowując, historia rozwoju PROW naznaczona jest znaczącym postępem w chemii polimerów i procesach produkcyjnych. Od skromnych początków w latach pięćdziesiątych XX wieku RDP stał się ważnym składnikiem nowoczesnych materiałów budowlanych, oferującym szeroką gamę korzyści w zakresie urabialności, przyczepności