Zarówno karboksymetyloceluloza, jak i metyloceluloza mogą być stosowane jako środki zatrzymujące wodę w tynku, ale działanie karboksymetylocelulozy w zakresie zatrzymywania wody jest znacznie słabsze niż w przypadku metylocelulozy, a karboksymetyloceluloza zawiera sól sodową, dlatego nie nadaje się do tynków Paryż. Ma działanie opóźniające i zmniejsza wytrzymałość gipsu. Metyloceluloza jest idealną domieszką do cementowo-gipsowych materiałów, która zatrzymuje wodę, zagęszcza, wzmacnia i zwiększa lepkość, z tym wyjątkiem, że niektóre odmiany mają działanie opóźniające w przypadku dużych dawek. wyższa niż karboksymetyloceluloza. Z tego powodu większość kompozytowych materiałów żelujących gipsu przyjmuje metodę łączenia karboksymetylocelulozy i metylocelulozy, które nie tylko zachowują swoje odpowiednie właściwości (takie jak działanie opóźniające karboksymetylocelulozy, działanie wzmacniające metylocelulozy) i wykazują wspólne zalety (takich jak zatrzymywanie wody i efekt zagęszczania). W ten sposób można poprawić zarówno zdolność cementu gipsowego do zatrzymywania wody, jak i kompleksowe działanie cementu gipsowego, przy jednoczesnym utrzymaniu najniższego poziomu wzrostu kosztów.
Lepkość jest ważnym parametrem wydajności eteru metylocelulozowego.
Ogólnie rzecz biorąc, im wyższa lepkość, tym lepszy efekt zatrzymywania wody przez zaprawę gipsową. Jednak im wyższa lepkość, tym większa masa cząsteczkowa eteru metylocelulozowego i związany z tym spadek jego rozpuszczalności będzie miał negatywny wpływ na wytrzymałość i właściwości konstrukcyjne zaprawy. Im wyższa lepkość, tym wyraźniejszy efekt zagęszczania zaprawy, ale nie jest on wprost proporcjonalny. Im wyższa lepkość, tym lepka będzie mokra zaprawa. Podczas budowy objawia się przyklejaniem do skrobaka i dużą przyczepnością do podłoża. Jednak zwiększanie wytrzymałości strukturalnej samej mokrej zaprawy nie jest pomocne. Ponadto podczas budowy właściwości przeciwzaciekowe mokrej zaprawy nie są oczywiste. Wręcz przeciwnie, niektóre modyfikowane etery metylocelulozy o średniej i niskiej lepkości mają doskonałe właściwości poprawiające wytrzymałość strukturalną mokrej zaprawy.
Rozdrobnienie jest również ważnym wskaźnikiem wydajności eteru metylocelulozowego. Wymaga się, aby MC stosowany w zaprawie proszkowej był proszkiem o niskiej zawartości wody, a rozdrobnienie również wymaga, aby od 20% do 60% wielkości cząstek było mniejsze niż 63 m. Rozdrobnienie wpływa na rozpuszczalność eteru metylocelulozowego. Gruby MC jest zwykle granulowany, który łatwo się dysperguje i rozpuszcza w wodzie bez aglomeracji, ale szybkość rozpuszczania jest bardzo powolna, więc nie nadaje się do stosowania w zaprawie suchego proszku. Niektóre produkty krajowe są kłaczkowate, niełatwe do zdyspergowania i rozpuszczenia w wodzie oraz łatwo aglomerują. W zaprawie proszkowej MC jest rozproszony wśród materiałów cementowych, takich jak kruszywo, drobny wypełniacz i cement, i tylko wystarczająco drobny proszek pozwala uniknąć aglomeracji eteru metylocelulozowego podczas mieszania z wodą. Kiedy MC dodaje się z wodą w celu rozpuszczenia aglomeratów, bardzo trudno jest je zdyspergować i rozpuścić. Gruby MC jest nie tylko marnotrawstwem, ale także zmniejsza lokalną wytrzymałość zaprawy. Kiedy taka zaprawa proszkowa zostanie nałożona na dużą powierzchnię, prędkość utwardzania lokalnej zaprawy zostanie znacznie zmniejszona i pojawią się pęknięcia spowodowane różnym czasem utwardzania. W przypadku zaprawy natryskowej o konstrukcji mechanicznej wymagania dotyczące rozdrobnienia są wyższe ze względu na krótszy czas mieszania.
Rozdrobnienie MC ma również pewien wpływ na retencję wody. Ogólnie rzecz biorąc, w przypadku eterów metylocelulozowych o tej samej lepkości, ale różnym stopniu rozdrobnienia, przy tej samej ilości dodatku, im drobniejszy, tym drobniejszy, tym lepszy efekt zatrzymywania wody.
Czas publikacji: 02 lutego 2023 r