რედისპერსიული ფხვნილის განვითარების ისტორია

ხელახალი დისპერსიული ფხვნილი (RDP) არის პოლიმერული ფხვნილის ტიპი, რომელიც გამოიყენება სამშენებლო ინდუსტრიაში, როგორც დანამატი ცემენტზე დაფუძნებულ პროდუქტებში, როგორიცაა ნაღმტყორცნები, ხრეშიები და თვითგათანაბრება ნაერთები. RDP პირველად შეიქმნა 1950-იან წლებში და მას შემდეგ გახდა მნიშვნელოვანი კომპონენტი თანამედროვე სამშენებლო მასალებში. ამ სტატიაში ჩვენ უფრო დეტალურად განვიხილავთ RDP-ის განვითარების ისტორიას და მის მნიშვნელობას სამშენებლო ინდუსტრიაში.

ადრეული წლები

პირველი RDP შეიქმნა 1950-იან წლებში გერმანული კომპანიის მიერ Wacker Chemie AG. იმ დროს Wacker Chemie AG ავითარებდა ახალ სინთეტიკურ მასალებს ომის შემდგომი სამშენებლო ბუმის მზარდი მოთხოვნების დასაკმაყოფილებლად. ისინი ეძებდნენ გზას ცემენტზე დაფუძნებული მასალების თვისებების გასაუმჯობესებლად, როგორიცაა წყალგამძლეობა, გამძლეობა და მოქნილობა.

ადრეულ დღეებში RDP წარმოიქმნა გამხსნელში პოლივინილის აცეტატის (PVA) გახსნით და შემდეგ ხსნარის შესხურებით გაცხელებულ კამერაში, სადაც გამხსნელი აორთქლდებოდა და ტოვებდა წვრილ ფხვნილს. ეს ფხვნილი ადვილად დაიფანტება წყალში და გამოიყენება როგორც დანამატი ცემენტზე დაფუძნებულ პროდუქტებში.

თუმცა, არსებობდა გარკვეული შეზღუდვები RDP-ის ამ ადრეულ ფორმასთან დაკავშირებით. მაგალითად, რთული იყო ფხვნილის ნაწილაკების ზომისა და ფორმის კონტროლი, რამაც შეიძლება გავლენა მოახდინოს მის მუშაობაზე ცემენტზე დაფუძნებულ პროდუქტებში. გარდა ამისა, ფხვნილი არ იყო ძალიან სტაბილური და ხშირად წარმოქმნიდა სიმსივნეებს ან გროვას, რაც ართულებდა დამუშავებას და გამოყენებას.

გაუმჯობესებები და ინოვაციები

წლების განმავლობაში, მკვლევარებმა და ინჟინრებმა მნიშვნელოვანი გაუმჯობესება განახორციელეს RDP-ების წარმოების პროცესსა და თვისებებში. მაგალითად, პოლიმერული ქიმიის მიღწევებმა განაპირობა ახალი პოლიმერების განვითარება, რომლებიც უზრუნველყოფენ გაუმჯობესებულ შესრულებას და სტაბილურობას.

RDP ტექნოლოგიაში ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი წინსვლა მოხდა 1980-იან წლებში ახალი წარმოების პროცესის დანერგვით, სახელწოდებით სპრეით გაშრობა. ეს პროცესი გულისხმობს პოლიმერული ემულსიის შესხურებას გაცხელებულ კამერაში, სადაც წყალი აორთქლდება და ტოვებს წვრილ ფხვნილს. ეს მეთოდი საშუალებას აძლევდა უფრო მეტი კონტროლი გაეწია ფხვნილის ნაწილაკების ზომასა და ფორმაზე, რის შედეგადაც ცემენტზე დაფუძნებულ პროდუქტებში უფრო თანმიმდევრული და პროგნოზირებადი შესრულება იყო.

RDP ტექნოლოგიაში კიდევ ერთი ინოვაცია მოვიდა რედისპერსიული ლატექსის ფხვნილის (RPL) დანერგვით, რომელიც მზადდება ლატექსის ემულსიისგან PVA-ს ნაცვლად. RPL-ები გვთავაზობენ გაუმჯობესებულ წყალგამძლეობას და ადჰეზიას PVA-ზე დაფუძნებულ RDP-ებთან შედარებით, რაც მათ პოპულარულ არჩევანს აქცევს გარე აპლიკაციებისთვის, როგორიცაა stucco და EIFS (გარე საიზოლაციო და დასრულების სისტემა).

აპლიკაციები და სარგებელი

RDP-ები გვთავაზობენ უამრავ სარგებელს სამშენებლო ინდუსტრიაში, მათ შორის გაუმჯობესებული სამუშაოუნარიანობის, ადჰეზიის და წყალგამძლეობის ჩათვლით. მათი გამოყენება შესაძლებელია ცემენტზე დაფუძნებული პროდუქტების ფართო ასორტიმენტში, მათ შორის ნაღმტყორცნები, გრუტი, თვითგათანაბრება ნაერთები და ფილების წებოები.

RDP-ის ერთ-ერთი მთავარი უპირატესობაა მათი უნარი გააუმჯობესონ ცემენტზე დაფუძნებული პროდუქტების სამუშაოუნარიანობა და გამოყენების სიმარტივე. მათ შეუძლიათ შეამცირონ წყლის რაოდენობა, რომელიც საჭიროა სასურველი თანმიმდევრულობის მისაღწევად, რამაც შეიძლება გააუმჯობესოს მზა პროდუქტის სიმტკიცე და გამძლეობა. მათ ასევე შეუძლიათ შეამცირონ ბზარები და შეკუმშვა, რაც შეიძლება მოხდეს ცემენტზე დაფუძნებული პროდუქტების ძალიან სწრაფად გაშრობის დროს.

გარდა ამისა, RDP-ებს შეუძლიათ გააუმჯობესონ ცემენტზე დაფუძნებული პროდუქტების გადაბმა სხვადასხვა სუბსტრატებზე, მათ შორის ხის, ლითონისა და ქვისა. მათ ასევე შეუძლიათ გააუმჯობესონ ცემენტზე დაფუძნებული პროდუქტების წყალგამძლეობა და გამძლეობა, რაც მათ იდეალურად აქცევს სველ გარემოში ან მაღალი ტრაფიკის ან ზემოქმედების ქვეშ მყოფ ადგილებში გამოსაყენებლად.

დასკვნა

დასასრულს, RDP-ის განვითარების ისტორია აღინიშნა მნიშვნელოვანი მიღწევებით პოლიმერული ქიმიისა და წარმოების პროცესებში. მისი თავმდაბალი დასაწყისიდან 1950-იანი წლებიდან, RDP გახდა მნიშვნელოვანი კომპონენტი თანამედროვე სამშენებლო მასალებში, რომელიც გთავაზობთ უპირატესობების ფართო სპექტრს სამუშაოდობის, ადჰეზიის თვალსაზრისით.