Povijest proizvodnje i istraživanja celuloznih etera

Celulozni eteri imaju dugu povijest proizvodnje i istraživanja, koja seže u kasno 19. stoljeće. Prvi celulozni eter, etil celulozu, razvio je 1860-ih britanski kemičar Alexander Parkes. Početkom 1900-ih njemački kemičar Arthur Eichengrün razvio je još jedan celulozni eter, metil celulozu.

Tijekom 20. stoljeća značajno se proširila proizvodnja i istraživanje celuloznih etera. Dvadesetih godina prošlog stoljeća razvijena je karboksimetil celuloza (CMC) kao celulozni eter topiv u vodi. Nakon toga uslijedio je razvoj hidroksietil celuloze (HEC) 1930-ih, i hidroksipropil metil celuloze (HPMC) 1950-ih. Ovi celulozni eteri danas se široko koriste u nizu industrija, uključujući prehrambenu, farmaceutsku, kozmetičku i građevinsku.

U prehrambenoj industriji eteri celuloze se koriste kao zgušnjivači, emulgatori i stabilizatori. Obično se koriste u proizvodima poput preljeva za salatu, sladoleda i peciva. U farmaceutskoj industriji celulozni eteri se koriste kao veziva, sredstva za raspadanje i sredstva za oblaganje u tabletama i kapsulama. U kozmetičkoj industriji koriste se kao zgušnjivači i emulgatori u kremama i losionima. U građevinskoj industriji, celulozni eteri se koriste kao sredstva za zadržavanje vode i poboljšanja obradivosti u cementu i žbuci.

Istraživanja celuloznih etera nastavljaju se do danas, s fokusom na razvoj novih i poboljšanih celuloznih etera s poboljšanim svojstvima i funkcionalnošću. Napredak tehnologije doveo je do razvoja novih metoda za proizvodnju celuloznih etera, kao što je enzimska modifikacija i kemijska modifikacija korištenjem zelenih otapala. Očekuje se da će istraživanje i razvoj celuloznih etera koji su u tijeku dovesti do novih primjena i tržišta za ove svestrane materijale u godinama koje dolaze.