روش سنتی چسباندن کاشی چیست؟ و چه کاستی هایی دارد؟

روش سنتی چسباندن کاشی شامل مراحل زیر است:

1. آماده سازی سطح: برای اطمینان از چسبندگی خوب چسب کاشی، سطحی که قرار است کاشی شود، تمیز، تراز و آماده می شود.
2. آماده سازی چسب کاشی: چسب کاشی طبق دستورالعمل سازنده با آب مخلوط می شود، معمولاً به یک قوام صاف.
3. قرار دادن کاشی: چسب کاشی با استفاده از ماله بریده بر روی سطح اعمال می شود و کاشی در جای خود فشرده می شود و با استفاده از فاصله دهنده ها از فاصله یکنواخت بین کاشی ها اطمینان حاصل می شود.
4. تزریق: هنگامی که چسب کاشی خشک شد، اتصالات کاشی با دوغاب پر می شود تا سطحی کامل و مقاوم در برابر آب ایجاد شود.

معایب روش سنتی چسباندن کاشی عبارتند از:

1. زمان بر: روش چسباندن کاشی سنتی می تواند زمان بر باشد، زیرا هر کاشی باید به صورت جداگانه قرار داده شود و قبل از قرار دادن کاشی بعدی خشک شود.
2. ناسازگاری: خطر ناهماهنگی در ضخامت چسب کاشی و فاصله بین کاشی ها وجود دارد که می تواند منجر به ناهمواری در سطح تمام شده شود.
3. گزینه های طراحی محدود: روش چسباندن کاشی سنتی ممکن است گزینه های طراحی را محدود کند، زیرا ممکن است دستیابی به الگوها یا طرح های پیچیده دشوار باشد.
4. برای مناطق بزرگ مناسب نیست: روش سنتی چسباندن کاشی ممکن است برای مناطق بزرگ مناسب نباشد، زیرا حفظ قوام و یکنواختی روی یک سطح بزرگ می تواند دشوار باشد.
5. خطر شکست: اگر آماده سازی سطح یا اعمال چسب به درستی انجام نشود، خطر خرابی کاشی مانند ترک خوردن یا شل شدن کاشی در طول زمان وجود دارد.

روش‌های جدیدتر نصب کاشی، مانند استفاده از ورق‌های کاشی از پیش با فاصله یا تشک‌های چسبنده، برای رفع برخی از این کاستی‌ها و ارائه فرآیند نصب کاشی سریع‌تر، سازگارتر و آسان‌تر ایجاد شده‌اند.