تفاوت بین اتر سلولز و سلولز چیست؟

سلولز و اتر سلولز هر دو از سلولز، پلیمر طبیعی موجود در دیواره سلولی گیاهان، مشتق شده‌اند. با این حال، آنها تفاوت های متمایزی در ساختار و خواص شیمیایی خود دارند:

1. ساختار شیمیایی: سلولز یک پلی ساکارید خطی است که از واحدهای گلوکز تکرار شونده تشکیل شده است که توسط پیوندهای گلیکوزیدی β(1←4) به یکدیگر متصل شده اند. این یک پلیمر با زنجیره مستقیم با درجه بلورینگی بالا است.
2. آب دوستی: سلولز ذاتاً آب دوست است، به این معنی که میل ترکیبی قوی با آب دارد و می تواند مقادیر قابل توجهی رطوبت را جذب کند. این ویژگی بر رفتار آن در کاربردهای مختلف، از جمله تعامل آن با سیستم‌های مبتنی بر آب مانند مخلوط‌های سیمان تأثیر می‌گذارد.
3. حلالیت: سلولز خالص به دلیل ساختار بسیار کریستالی و پیوند هیدروژنی گسترده بین زنجیره های پلیمری در آب و اکثر حلال های آلی نامحلول است.
4. مشتق سازی: سلولز اتر شکل تغییر یافته سلولز است که از طریق مشتق سازی شیمیایی به دست می آید. این فرآیند شامل معرفی گروه های عاملی مانند گروه های هیدروکسی اتیل، هیدروکسی پروپیل، متیل یا کربوکسی متیل بر روی ستون فقرات سلولزی است. این تغییرات خواص سلولز از جمله حلالیت، رفتار رئولوژیکی و برهمکنش با سایر مواد را تغییر می دهد.
5. حلالیت در آب: اترهای سلولزی معمولاً در آب محلول یا قابل پخش هستند، بسته به نوع و درجه جایگزینی خاص. این حلالیت آنها را در صنایع مختلف از جمله داروسازی، مواد غذایی، آرایشی و بهداشتی و ساختمان سازی بسیار مفید می کند.
6. کاربرد: اترهای سلولزی به عنوان عوامل غلیظ کننده، تثبیت کننده ها، چسباننده ها و عوامل تشکیل دهنده فیلم در طیف متنوعی از محصولات و فرآیندها کاربرد گسترده ای پیدا می کنند. در ساخت و ساز، آنها معمولا به عنوان افزودنی در مواد مبتنی بر سیمان برای بهبود کارایی، حفظ آب، چسبندگی و سایر خواص استفاده می شوند.

به طور خلاصه، در حالی که سلولز و اتر سلولز منشأ مشترکی دارند، اتر سلولز از نظر شیمیایی اصلاح می‌شود تا ویژگی‌های خاصی را معرفی کند که آن را محلول یا قابل پخش در آب می‌کند و برای کاربردهای مختلفی که کنترل رفتار رئولوژیکی و برهمکنش با سایر مواد مورد نظر است، مناسب است.