چه دلایلی بر احتباس آب هیدروکسی پروپیل متیل سلولز تأثیر می گذارد؟

هرچه ویسکوزیته هیدروکسی پروپیل متیل سلولز بیشتر باشد، عملکرد احتباس آب بهتر است. ویسکوزیته یک پارامتر مهم عملکرد HPMC است. در حال حاضر سازندگان مختلف HPMC از روش ها و ابزارهای مختلفی برای اندازه گیری ویسکوزیته HPMC استفاده می کنند. روش های اصلی HaakeRotovisko، Hoppler، Ubbelohde و Brookfield هستند.

برای یک محصول، نتایج ویسکوزیته اندازه‌گیری شده با روش‌های مختلف بسیار متفاوت است و حتی برخی تفاوت‌های دو برابری دارند. بنابراین، هنگام مقایسه ویسکوزیته، باید بین همان روش های آزمایش، از جمله دما، روتور و غیره انجام شود.

با توجه به اندازه ذرات، هرچه ذره ریزتر باشد، آب را بهتر حفظ می کند. پس از تماس ذرات بزرگ اتر سلولز با آب، سطح بلافاصله حل می شود و ژلی را تشکیل می دهد تا مواد را بپیچد تا از ادامه نفوذ مولکول های آب جلوگیری کند. گاهی اوقات حتی پس از هم زدن طولانی مدت نمی توان آن را به طور یکنواخت پراکنده و حل کرد و یک محلول لخته کدر یا تجمع تشکیل داد. روی احتباس آب اتر سلولز تأثیر زیادی دارد و حلالیت یکی از عوامل انتخاب اتر سلولزی است.

ظرافت همچنین یک شاخص عملکرد مهم اتر متیل سلولز است. MC مورد استفاده برای ملات پودر خشک باید پودری با محتوای آب کم باشد و ظرافت نیز نیازمند 20 تا 60 درصد اندازه ذرات است که کمتر از 63 میلی متر باشد. ظرافت بر حلالیت اتر هیدروکسی پروپیل متیل سلولز تأثیر می گذارد. درشت MC معمولا دانه ای است و به راحتی در آب بدون تجمع حل می شود، اما سرعت انحلال بسیار کند است، بنابراین برای استفاده در ملات پودر خشک مناسب نیست.

در ملات پودر خشک، MC در بین مواد سیمانی مانند سنگدانه، پرکننده ریز و سیمان پراکنده می شود و تنها پودر به اندازه کافی ریز می تواند از تجمع اتر متیل سلولز هنگام اختلاط با آب جلوگیری کند. هنگامی که MC با آب برای حل کردن آگلومراها اضافه می شود، پراکندگی و حل شدن آن بسیار دشوار است. ظرافت درشت MC نه تنها ضایع کننده است، بلکه مقاومت موضعی ملات را نیز کاهش می دهد. هنگامی که چنین ملات پودر خشکی در یک منطقه بزرگ اعمال شود، سرعت عمل آوری ملات پودر خشک موضعی به میزان قابل توجهی کاهش می یابد و به دلیل زمان های مختلف عمل آوری، ترک هایی ایجاد می شود. برای ملات پاشیده شده با ساختار مکانیکی، به دلیل زمان اختلاط کوتاهتر، نیاز به ظرافت بیشتر است.

به طور کلی، هر چه ویسکوزیته بالاتر باشد، اثر حفظ آب بهتر است. با این حال، هر چه ویسکوزیته بیشتر و وزن مولکولی MC بیشتر باشد، کاهش متناظر در حلالیت آن تأثیر منفی بر مقاومت و عملکرد ساخت ملات خواهد داشت. هر چه ویسکوزیته بیشتر باشد، اثر ضخیم شدن روی ملات آشکارتر است، اما نسبت مستقیمی با آن ندارد. هر چه ویسکوزیته بیشتر باشد ملات مرطوب لزج تر خواهد بود، یعنی در حین ساخت به صورت چسبندگی به خراشنده و چسبندگی زیاد به بستر نمایان می شود. اما افزایش مقاومت ساختاری خود ملات مرطوب مفید نیست. در طول ساخت و ساز، عملکرد ضد افتادگی مشخص نیست. در مقابل، برخی از اترهای متیل سلولز با ویسکوزیته متوسط ​​و کم اما اصلاح شده عملکرد عالی در بهبود استحکام ساختاری ملات مرطوب دارند.

هر چه مقدار اتر سلولز اضافه شده به ملات بیشتر باشد، عملکرد حفظ آب بهتر است و هر چه ویسکوزیته بالاتر باشد، عملکرد حفظ آب بهتر است.

ظرافت HPMC نیز تأثیر خاصی بر حفظ آب آن دارد. به طور کلی، برای اترهای متیل سلولز با ویسکوزیته یکسان اما ظرافت متفاوت، با مقدار اضافه یکسان، هرچه ریزتر باشد، اثر حفظ آب بهتر است.

احتباس آب HPMC نیز با دمای مورد استفاده مرتبط است و احتباس آب متیل سلولز اتر با افزایش دما کاهش می یابد. با این حال، در کاربردهای واقعی مواد، ملات پودر خشک اغلب بر روی بسترهای داغ در دماهای بالا (بالاتر از 40 درجه) در بسیاری از محیط‌ها مانند گچ کاری بتونه دیوار بیرونی زیر نور خورشید در تابستان، که اغلب باعث تسریع عمل آوری سیمان و سخت شدن آن می‌شود، اعمال می‌شود. ملات پودر خشک

کاهش نرخ احتباس آب منجر به این احساس واضح می شود که هم کارایی و هم مقاومت به ترک تحت تأثیر قرار می گیرند، و کاهش تأثیر عوامل دما در این شرایط به ویژه حیاتی است. اگرچه افزودنی‌های اتر متیل هیدروکسی اتیل سلولز در حال حاضر در خط مقدم توسعه فناوری در نظر گرفته می‌شوند، اما وابستگی آنها به دما همچنان منجر به تضعیف عملکرد ملات پودر خشک می‌شود.

افزایش مقدار متیل هیدروکسی اتیل سلولز، کارایی و مقاومت در برابر ترک هنوز نمی تواند نیازهای استفاده را برآورده کند. از طریق برخی درمان‌های ویژه روی MC، مانند افزایش درجه اتریفیکاسیون و غیره، می‌توان اثر احتباس آب را در دمای بالاتر حفظ کرد تا بتواند عملکرد بهتری را در شرایط سخت ارائه دهد.