نحوه انتخاب ضخیم کننده مناسب

انواع و ویژگی های ضخیم کننده

ضخیم کننده های سلولزی دارای راندمان ضخیم شدن بالایی هستند، به ویژه برای ضخیم شدن فاز آب. آنها محدودیت کمتری در فرمولاسیون پوشش دارند و به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرند. آنها را می توان در طیف گسترده ای از pH استفاده کرد. با این حال، معایبی مانند تسطیح ضعیف، پاشش بیشتر در طول پوشش غلتکی، پایداری ضعیف و مستعد تخریب میکروبی وجود دارد. چون در برش زیاد ویسکوزیته پایین و در برش استاتیک و کم ویسکوزیته بالا دارد، پس از پوشش دهی، ویسکوزیته به سرعت افزایش می یابد که می تواند از افتادگی جلوگیری کند، اما از طرف دیگر باعث تسطیح ضعیف می شود. مطالعات نشان داده است که با افزایش وزن مولکولی نسبی غلیظ کننده، پاشش رنگ لاتکس نیز افزایش می یابد. غلیظ کننده های سلولزی به دلیل جرم مولکولی نسبی زیاد، مستعد پاشش هستند. و چون سلولز آبدوست تر است، مقاومت لایه رنگ را در برابر آب کاهش می دهد.

غلیظ کننده سلولزی

ضخیم کننده های پلی اکریلیک اسید دارای خواص ضخیم کنندگی و تسطیح قوی و پایداری بیولوژیکی خوبی هستند، اما به pH حساس هستند و مقاومت کمی در برابر آب دارند.

ضخیم کننده پلی اکریلیک

ساختار تداعی کننده ضخیم کننده پلی اورتان انجمنی تحت تأثیر نیروی برشی از بین می رود و ویسکوزیته کاهش می یابد. هنگامی که نیروی برشی ناپدید می شود، ویسکوزیته می تواند بازیابی شود، که می تواند از پدیده افتادگی در فرآیند ساخت و ساز جلوگیری کند. و بازیابی ویسکوزیته آن دارای هیسترزیس خاصی است که منجر به تسطیح لایه پوشش می شود. جرم مولکولی نسبی (هزاران تا ده ها هزار) ضخیم کننده های پلی یورتان بسیار کمتر از جرم مولکولی نسبی (صدها هزار تا میلیون ها) دو نوع ضخیم کننده اول است و باعث پاشیدن آب نمی شود. مولکول های ضخیم کننده پلی یورتان دارای هر دو گروه آبدوست و آبگریز هستند و گروه های آبگریز میل ترکیبی قوی با ماتریس فیلم پوشش دارند که می تواند مقاومت فیلم پوشش را در برابر آب افزایش دهد.