تاریخچه تولید و تحقیق اترهای سلولزی

اترهای سلولزی سابقه طولانی در تولید و تحقیق دارند که به اواخر قرن نوزدهم باز می گردد. اولین اتر سلولز، اتیل سلولز، در دهه 1860 توسط شیمیدان بریتانیایی الکساندر پارکز ساخته شد. در اوایل دهه 1900، اتر سلولز دیگری به نام متیل سلولز توسط شیمیدان آلمانی آرتور آیچنگرون ساخته شد.

در طول قرن بیستم، تولید و تحقیق اترهای سلولز به طور قابل توجهی گسترش یافت. در دهه 1920، کربوکسی متیل سلولز (CMC) به عنوان یک اتر سلولز محلول در آب توسعه یافت. این امر با توسعه هیدروکسی اتیل سلولز (HEC) در دهه 1930 و هیدروکسی پروپیل متیل سلولز (HPMC) در دهه 1950 دنبال شد. این اترهای سلولزی امروزه به طور گسترده در طیف وسیعی از صنایع از جمله مواد غذایی، دارویی، آرایشی و ساختمانی استفاده می شود.

در صنایع غذایی از اترهای سلولز به عنوان قوام دهنده، امولسیفایر و تثبیت کننده استفاده می شود. آنها معمولا در محصولاتی مانند سس سالاد، بستنی و محصولات پخته استفاده می شوند. در صنعت داروسازی از اترهای سلولز به عنوان چسباننده، تجزیه کننده و عامل پوشش در قرص ها و کپسول ها استفاده می شود. در صنعت آرایشی و بهداشتی از آنها به عنوان مواد غلیظ کننده و امولسیفایر در کرم ها و لوسیون ها استفاده می شود. در صنعت ساختمان، اترهای سلولز به عنوان عوامل نگهدارنده آب و افزایش کارایی در سیمان و ملات استفاده می شود.

تحقیقات در مورد اترهای سلولز تا به امروز ادامه دارد، با تمرکز بر توسعه اترهای سلولزی جدید و بهبود یافته با خواص و عملکرد پیشرفته. پیشرفت تکنولوژی منجر به توسعه روش های جدید برای تولید اترهای سلولزی شده است، مانند اصلاح آنزیمی و اصلاح شیمیایی با استفاده از حلال های سبز. انتظار می رود تحقیق و توسعه مداوم اترهای سلولزی منجر به کاربردها و بازارهای جدیدی برای این مواد همه کاره در سال های آینده شود.