عوامل موثر بر احتباس آب هیدروکسی پروپیل متیل سلولز

هرچه ویسکوزیته هیدروکسی پروپیل متیل سلولز بیشتر باشد، عملکرد احتباس آب بهتر است. ویسکوزیته یک پارامتر مهم برای عملکرد HPMC است. در حال حاضر، سازندگان مختلف HPMC از روش ها و ابزارهای مختلفی برای اندازه گیری ویسکوزیته HPMC استفاده می کنند. روش های اصلی Haake Rotovisko، Hoppler، Ubbelohde و Brookfield هستند.

برای یک محصول، نتایج ویسکوزیته اندازه‌گیری شده با روش‌های مختلف بسیار متفاوت است و برخی حتی دو برابر متفاوت هستند. بنابراین، هنگام مقایسه ویسکوزیته، حتماً این کار را بین همان روش های آزمایش از جمله دما، دوک و غیره انجام دهید.

با توجه به اندازه ذرات، هرچه ذرات ریزتر باشند، احتباس آب بهتر است. هنگامی که ذرات بزرگ اتر سلولز با آب تماس پیدا می کنند، سطح بلافاصله حل می شود و ژلی تشکیل می شود که مواد را می پیچد و از نفوذ مداوم مولکول های آب جلوگیری می کند. . تا حد زیادی بر اثر حفظ آب اتر سلولزی آن تأثیر می گذارد و حلالیت یکی از عوامل انتخاب اتر سلولزی است. ظرافت همچنین یک شاخص عملکرد مهم اتر متیل سلولز است. MC مورد استفاده در ملات خشک باید پودری و با رطوبت کم باشد و ظرافت نیز نیازمند 20 تا 60 درصد اندازه ذرات است که کمتر از 63 میلی متر باشد. ظرافت بر حلالیت اتر هیدروکسی پروپیل متیل سلولز تأثیر می گذارد. درشت MC معمولا دانه ای است و به راحتی در آب بدون کیک حل می شود، اما سرعت انحلال بسیار کند است، بنابراین برای استفاده در ملات خشک مناسب نیست. در ملات خشک، MC در مواد سیمانی مانند سنگدانه، پرکننده ریز و سیمان پراکنده می شود. فقط پودرهایی که به اندازه کافی ریز هستند از جمع شدن اتر متیل سلولز هنگام مخلوط شدن با آب جلوگیری می کنند. هنگامی که MC آب را برای حل کردن سنگدانه ها اضافه می کند، پراکندگی و حل شدن آن دشوار است. MC با ظرافت درشت تر نه تنها باعث ضایعات می شود، بلکه مقاومت موضعی ملات را نیز کاهش می دهد. هنگامی که این نوع ملات خشک در سطح وسیعی ساخته می شود، سرعت عمل آوری ملات خشک موضعی به میزان قابل توجهی کاهش می یابد و به دلیل زمان های مختلف عمل آوری، ترک خوردگی رخ می دهد. برای ملات پاششی با استفاده از ساختار مکانیکی، به دلیل زمان اختلاط کوتاه تر، به ظرافت بالاتری نیاز است.

به طور کلی، هر چه ویسکوزیته بالاتر باشد، اثر حفظ آب بهتر است. با این حال، هر چه ویسکوزیته و وزن مولکولی MC بالاتر باشد، حلالیت مربوطه کاهش می یابد، که تأثیر منفی بر مقاومت و عملکرد ساخت ملات دارد. هرچه ویسکوزیته بیشتر باشد، اثر ضخیم شدن ملات آشکارتر است، اما متناسب نیست. هر چه ویسکوزیته بیشتر باشد ملات مرطوب چسبنده تر است. در حین ساخت به اسکراپر می چسبد و چسبندگی بالایی به زیرلایه دارد. اما کمک چندانی به افزایش مقاومت ساختاری خود ملات مرطوب نمی کند. در طول فرآیند ساخت، عملکرد ضد افتادگی آشکار نبود. در مقابل، برخی از اترهای متیل سلولز با ویسکوزیته کم اما اصلاح شده دارای خواص عالی در بهبود استحکام ساختاری ملات های مرطوب هستند.

هر چه مقدار اتر سلولز اضافه شده در ملات بیشتر باشد، عملکرد نگهداری آب بهتر است و هر چه ویسکوزیته بالاتر باشد، عملکرد حفظ آب بهتر است.

ظرافت HPMC نیز تأثیر خاصی بر حفظ آب آن دارد. به طور کلی، برای اترهای متیل سلولز با ویسکوزیته یکسان اما ظرافت متفاوت، زمانی که مقدار اضافه یکسان باشد، هرچه ظرافت ریزتر باشد، اثر حفظ آب بهتر است.

احتباس آب HPMC به دمای استفاده نیز مرتبط است. احتباس آب اتر متیل سلولز با افزایش دما کاهش می یابد. با این حال، در کاربردهای واقعی مواد، ملات خشک اغلب بر روی بسترهای داغ با دمای بالا (بالاتر از 40 درجه) در بسیاری از محیط‌ها، مانند گچ کاری بتونه روی دیوارهای بیرونی در زیر آفتاب تابستان، که اغلب انجماد سیمان و تغییر رنگ را تسریع می‌کند، ساخته می‌شود. سیمان سخت شدن ملات خشک. کاهش احتباس آب روشن می کند که کارایی و مقاومت در برابر ترک تحت تأثیر قرار می گیرد و کاهش تأثیر عوامل دما در چنین شرایطی بسیار مهم است. اگرچه افزودنی‌های اتر متیل هیدروکسی اتیل سلولز در حال حاضر در خط مقدم توسعه فناوری در نظر گرفته می‌شوند، اما وابستگی آنها به دما همچنان می‌تواند منجر به تضعیف خواص ملات خشک شود. اگرچه دوز متیل هیدروکسی اتیل سلولز (فرمول Xia) افزایش یافت، قابلیت پردازش و مقاومت به ترک هنوز نمی تواند نیازهای استفاده را برآورده کند. از طریق برخی درمان‌های خاص، مانند افزایش درجه اتریفیکاسیون و غیره، MC می‌تواند آب را در دماهای بالاتر حفظ کند و در نتیجه عملکرد بهتری را در شرایط سخت ارائه دهد.