Τα παχυντικά είναι η δομή του σκελετού και το βασικό θεμέλιο των διαφόρων καλλυντικών συνθέσεων και είναι ζωτικής σημασίας για την εμφάνιση, τις ρεολογικές ιδιότητες, τη σταθερότητα και την αίσθηση του δέρματος των προϊόντων. Επιλέξτε κοινώς χρησιμοποιούμενους και αντιπροσωπευτικούς διαφορετικούς τύπους παχυντών, παρασκευάστε τους σε υδατικά διαλύματα με διαφορετικές συγκεντρώσεις, δοκιμάστε τις φυσικές και χημικές τους ιδιότητες όπως το ιξώδες και το pH και χρησιμοποιήστε ποσοτική περιγραφική ανάλυση για να ελέγξετε την εμφάνισή τους, τη διαφάνεια και τις πολλαπλές αισθήσεις του δέρματος κατά τη διάρκεια και μετά. χρήση. Πραγματοποιήθηκαν αισθητηριακές δοκιμές στους δείκτες και αναζητήθηκε η βιβλιογραφία για να συνοψιστούν και να συνοψιστούν διάφοροι τύποι παχυντών, οι οποίοι μπορούν να παρέχουν μια συγκεκριμένη αναφορά για το σχεδιασμό καλλυντικών τύπων.
1. Περιγραφή του παχυντή
Υπάρχουν πολλές ουσίες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πυκνωτικά. Από την άποψη του σχετικού μοριακού βάρους, υπάρχουν παχυντές χαμηλού μοριακού βάρους και παχυντές υψηλού μοριακού βάρους. από την άποψη των λειτουργικών ομάδων, υπάρχουν ηλεκτρολύτες, αλκοόλες, αμίδια, καρβοξυλικά οξέα και εστέρες κ.λπ. Περιμένετε. Τα παχυντικά ταξινομούνται σύμφωνα με τη μέθοδο ταξινόμησης των καλλυντικών πρώτων υλών.
1. Πυκνωτή χαμηλού μοριακού βάρους
1.1.1 Ανόργανα άλατα
Το σύστημα που χρησιμοποιεί ανόργανο αλάτι ως πυκνωτικό είναι γενικά ένα σύστημα επιφανειοδραστικού υδατικού διαλύματος. Το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο πηκτικό ανόργανου αλατιού είναι το χλωριούχο νάτριο, το οποίο έχει προφανές πηκτικό αποτέλεσμα. Οι επιφανειοδραστικές ουσίες σχηματίζουν μικκύλια σε υδατικό διάλυμα και η παρουσία ηλεκτρολυτών αυξάνει τον αριθμό των συσχετισμών των μικκυλίων, οδηγώντας στη μετατροπή των σφαιρικών μικκυλίων σε μικκύλια σχήματος ράβδου, αυξάνοντας την αντίσταση στην κίνηση και αυξάνοντας έτσι το ιξώδες του συστήματος. Ωστόσο, όταν ο ηλεκτρολύτης είναι υπερβολικός, θα επηρεάσει τη δομή των μικκυλίων, θα μειώσει την αντίσταση στην κίνηση και θα μειώσει το ιξώδες του συστήματος, το οποίο είναι το λεγόμενο «αλάτισμα». Επομένως, η ποσότητα του ηλεκτρολύτη που προστίθεται είναι γενικά 1%-2% κατά μάζα και λειτουργεί μαζί με άλλους τύπους παχυντών για να κάνει το σύστημα πιο σταθερό.
1.1.2 Λιπαρές αλκοόλες, λιπαρά οξέα
Οι λιπαρές αλκοόλες και τα λιπαρά οξέα είναι πολικές οργανικές ουσίες. Ορισμένα άρθρα τα θεωρούν ως μη ιονικά τασιενεργά επειδή έχουν και λιπόφιλες και υδρόφιλες ομάδες. Η ύπαρξη μικρής ποσότητας τέτοιων οργανικών ουσιών έχει σημαντικό αντίκτυπο στην επιφανειακή τάση, omc και άλλες ιδιότητες του επιφανειοδραστικού και το μέγεθος της επίδρασης αυξάνεται με το μήκος της ανθρακικής αλυσίδας, γενικά σε γραμμική σχέση. Η αρχή της δράσης του είναι ότι οι λιπαρές αλκοόλες και τα λιπαρά οξέα μπορούν να εισάγουν (ενώνουν) επιφανειοδραστικά μικκύλια για να προάγουν το σχηματισμό μικκυλίων. Η επίδραση του δεσμού υδρογόνου μεταξύ των πολικών κεφαλών) κάνει τα δύο μόρια να διατάσσονται στενά στην επιφάνεια, γεγονός που αλλάζει πολύ τις ιδιότητες των μικκυλίων τασιενεργού και επιτυγχάνει το αποτέλεσμα της πύκνωσης.
2. Ταξινόμηση παχυντών
2.1 Μη ιονικές επιφανειοδραστικές ουσίες
2.1.1 Ανόργανα άλατα
Χλωριούχο νάτριο, χλωριούχο κάλιο, χλωριούχο αμμώνιο, χλωριούχο μονοαιθανολαμίνη, χλωριούχο διαιθανολαμίνη, θειικό νάτριο, φωσφορικό τρινάτριο, όξινο φωσφορικό δινάτριο και τριπολυφωσφορικό νάτριο, κ.λπ.
2.1.2 Λιπαρές αλκοόλες και λιπαρά οξέα
Λαυρυλική αλκοόλη, Μυριστυλική αλκοόλη, C12-15 αλκοόλη, C12-16 αλκοόλη, δεκυλική αλκοόλη, εξυλική αλκοόλη, οκτυλική αλκοόλη, κετυλική αλκοόλη, στεαρυλική αλκοόλη, μπεχενυλική αλκοόλη, λαυρικό οξύ, C18-36 οξύ, λινολλεϊκό οξύ, λινολενικό οξύ , στεατικό οξύ, βεχενικό οξύ, κ.λπ.
2.1.3 Αλκανολαμίδες
Coco Diethanolamide, Coco Monoehanolamide, Coco Monoisopropanolamide, Cocamide, Lauroyl-Linoleoyl Diethanolamide, Lauroyl-Myristoyl Diethanolamide, Isostearyl Diethanolamide, Linoleic Diethanolamide, Cardamom Diethannolamide,Diethanolamidiethanolami αιθανολαμίδιο, μονοαιθανολαμίδιο καστορέλαιο, διαιθανολαμίδιο σουσαμιού, διαιθανολαμίδιο σόγιας, στεαρύλιο Διαιθανολαμίδη, Μονοαιθανολαμίδη Στεαρίνης, στεατικό στεαρυλ μονοαιθανολαμίδιο, στεαραμίδιο, μονοαιθανολαμίδιο στέατος, διαιθανολαμίδιο φύτρων σιταριού, PEG (πολυαιθυλενογλυκόλη)-3 λαυραμίδιο, PEG-4 ολεαμίδιο, PEG-50 αμίδιο στέατος, κ.λπ.
2.1.4 Αιθέρες
Κητυλικό πολυοξυαιθυλένιο (3) αιθέρας, ισοκετυλ πολυοξυαιθυλενικό (10) αιθέρας, λαυρυλικό πολυοξυαιθυλένιο (3) αιθέρας, λαυρυλικό πολυοξυαιθυλένιο (10) αιθέρας, Poloxamer-n (αιθοξυλιωμένος πολυοξυπροπυλενικός αιθέρας) (n=105, 124,38, 10, 15, 200). , 407), κ.λπ.
2.1.5 Εστέρες
PEG-80 Γλυκερυλεστέρας στέατος, PEC-8PPG (Πολυπροπυλενογλυκόλη)-3 Διισοστεατικό, PEG-200 Υδρογονωμένο Παλμιτικό Γλυκερυλεστέρα, PEG-n (n=6, 8, 12) Κερί μέλισσας, PEG-4 ισοστεατικό, PEG-n (n= 3, 4, 8, 150) διστεατικό, PEG-18 ελαϊκό γλυκερύλιο/κοκοϊκό, διελικό PEG-8, στεατικό γλυκερύλιο PEG-200, στεατικό γλυκερύλιο, PEG-n (n=28, 200) βούτυρο καριτέ γλυκερυλίου, υδρογονωμένο καστορέλαιο PEG-7, PEG-40 Jojoba Oil, PEG-2 Laurate, PEG-120 Methyl glucose dioleate, PEG-150 πενταερυθριτόλη στεατική, PEG-55 προπυλενογλυκόλη ελαϊκή, PEG-160 τριισοστεατική σορβιτάνη, PEG-n (n=8, 7005), , Συμπολυμερές PEG-150/Δεκυλ/SMDI (Συμπολυμερές Πολυαιθυλενογλυκόλη-150/Δεκυλ/Μεθακρυλικό Συμπολυμερές), Συμπολυμερές PEG-150/Στεαρύλιο/SMDI, PEG- 90. Ισοστεατικό, PEG-8PPG-3 Διλαυρικό, Cetyl Myristate, Cetyl Myristate -36 Αιθυλενογλυκολικό οξύ, στεατική πενταερυθριτόλη, μπεχενική πενταερυθριτόλη, στεατική προπυλενογλυκόλη, βεχενυλεστέρας, κετυλεστέρας, τριβεχενικός γλυκερυλεστέρας, τριυδροξυστεατικός γλυκερυλεστέρας, κ.λπ.;
2.1.6 Αμινοξείδια
Μυριστυλαμινοξείδιο, ισοστεαρυλ αμινοπροπυλ αμινοξείδιο, λάδι καρύδας αμινοπροπυλ αμινοξείδιο, φύτρο σιταριού αμινοπροπυλαμινοξείδιο, οξείδιο αμινοπροπυλ αμίνης σόγιας, PEG-3 λαυρυλαμινοξείδιο κ.λπ.
2.2 Αμφοτερικές επιφανειοδραστικές ουσίες
Cetyl Betaine, Coco Aminosulfobetaine, κ.λπ.
2.3 Ανιονικές επιφανειοδραστικές ουσίες
Ελαϊκό κάλιο, στεατικό κάλιο, κ.λπ.
2.4 Υδατοδιαλυτά πολυμερή
2.4.1 Κυτταρίνη
Κυτταρίνη, κόμμι κυτταρίνης,καρβοξυμεθυλ υδροξυαιθυλο κυτταρίνηκετυλο-υδροξυαιθυλοκυτταρίνη, αιθυλοκυτταρίνη, υδροξυαιθυλοκυτταρίνη, υδροξυπροπυλοκυτταρίνη, υδροξυπροπυλομεθυλοκυτταρίνη, φορμαζάνη Βασική κυτταρίνη, καρβοξυμεθυλοκυτταρίνη, κ.λπ.
2.4.2 Πολυοξυαιθυλένιο
PEG-n (η=5Μ, 9Μ, 23Μ, 45Μ, 90Μ, 160Μ), κ.λπ.;
2.4.3 Πολυακρυλικό οξύ
Ακρυλικά/C10-30 ακρυλικό διασταυρούμενο πολυμερές αλκυλεστέρα, ακρυλικά/κετυλοαιθοξυ(20) ιτακονικό συμπολυμερές, ακρυλικά/κετυλοαιθοξυ(20) ακρυλικοί μεθυλεστέρες, ακρυλικοί εστέρες/τετραδεκυλο αιθοξυ(25) ακρυλικό(25) ιτοξυλικό ακρυλικό (25) ακρυλικό ακρυλικό (25) ακρυλικό ακρυλικό οξύλιο, ακρυλικό αιθυλεστέρα Συμπολυμερές, Συμπολυμερές Ακρυλικά/Οκταδεκάνιο Αιθοξυ(20) Μεθακρυλικό, Ακρυλικό/Οκαρυλο Αιθοξυ(50) Ακρυλικό Συμπολυμερές, Ακρυλικό/VA Διασταυρούμενο πολυμερές, PAA (Πολυακρυλικό Οξύ), Ακρυλικό νάτριο/ Ισοδεκανοϊκό βινύλιο με σταυροσύνδεση πολυμερές, ανθρακικό άλας του άλας και ανθρακικό άλας πολυμερούς του κ.λπ. .;
2.4.4 Φυσικό καουτσούκ και τα τροποποιημένα προϊόντα του
Αλγινικό οξύ και τα άλατά του (αμμώνιο, ασβέστιο, κάλιο), πηκτίνη, υαλουρονικό νάτριο, κόμμι γκουάρ, κατιονικό κόμμι γκουάρ, κόμμι υδροξυπροπυλικού γκουάρ, κόμμι τραγακάνθου, καραγενάνη και το άλας του (ασβέστιο, νάτριο), κόμμι ξανθάνης, κ.λπ. ;
2.4.5 Ανόργανα πολυμερή και τα τροποποιημένα προϊόντα τους
Πυριτικό αλουμίνιο μαγνήσιο, πυριτικό νάτριο μαγνήσιο, ένυδρο πυρίτιο, μοντμοριλλονίτης, πυριτικό λίθιο μαγνήσιο, εκτορίτης, μοντμοριλλονίτης στεαρυλ αμμώνιο, άλας τεταρτοταγούς αμμωνίου μοντμοριλόνιο -90, μοντμοριλόνιο αμμώνιο -18 εκτορίτη κ.λπ .;
2.4.6 Άλλα
PVM/MA διασυνδεδεμένο πολυμερές δεκαδιενίου (πολυμερές με σταυροειδείς δεσμούς πολυβινυλομεθυλαιθέρα/ακρυλικό μεθυλεστέρα και δεκαδιένιο), PVP (πολυβινυλοπυρρολιδόνη) κ.λπ.;
2.5 Τασιενεργά
2.5.1 Αλκανολαμίδες
Η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη είναι η διαιθανολαμίδη καρύδας. Τα αλκανολαμίδια είναι συμβατά με ηλεκτρολύτες για πάχυνση και δίνουν τα καλύτερα αποτελέσματα. Ο μηχανισμός πάχυνσης των αλκανολαμιδίων είναι η αλληλεπίδραση με τα ανιονικά τασιενεργά μικκύλια για το σχηματισμό μη νευτώνειων ρευστών. Διάφορα αλκανολαμίδια έχουν μεγάλες διαφορές στην απόδοση και τα αποτελέσματά τους είναι επίσης διαφορετικά όταν χρησιμοποιούνται μόνα τους ή σε συνδυασμό. Ορισμένα άρθρα αναφέρουν τις ιδιότητες πάχυνσης και αφρισμού διαφορετικών αλκανολαμιδίων. Πρόσφατα, αναφέρθηκε ότι τα αλκανολαμίδια έχουν τον πιθανό κίνδυνο να παράγουν καρκινογόνες νιτροζαμίνες όταν γίνονται καλλυντικά. Μεταξύ των ακαθαρσιών των αλκανολαμιδίων είναι οι ελεύθερες αμίνες, οι οποίες είναι πιθανές πηγές νιτροζαμινών. Επί του παρόντος δεν υπάρχει επίσημη γνώμη από τον κλάδο της προσωπικής φροντίδας για το εάν θα απαγορευτούν οι αλκανολαμίδες στα καλλυντικά.
2.5.2 Αιθέρες
Στη σύνθεση με λιπαρή αλκοόλη πολυοξυαιθυλενο αιθέρα νάτριο θειικό (AES) ως κύρια δραστική ουσία, γενικά μόνο ανόργανα άλατα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη ρύθμιση του κατάλληλου ιξώδους. Μελέτες έχουν δείξει ότι αυτό οφείλεται στην παρουσία αιθοξυλικών μη θειικών λιπαρών αλκοολών στο AES, τα οποία συμβάλλουν σημαντικά στην πάχυνση του διαλύματος επιφανειοδραστικού. Η εις βάθος έρευνα διαπίστωσε ότι: ο μέσος βαθμός αιθοξυλίωσης είναι περίπου 3EO ή 10EO για να παίξει τον καλύτερο ρόλο. Επιπλέον, η παχυντική δράση των αιθοξυλικών λιπαρών αλκοολών έχει πολύ να κάνει με το πλάτος κατανομής των αλκοολών που δεν αντέδρασαν και των ομολόγων που περιέχονται στα προϊόντα τους. Όταν η κατανομή των ομολόγων είναι ευρύτερη, το αποτέλεσμα πάχυνσης του προϊόντος είναι φτωχό και όσο πιο στενή είναι η κατανομή των ομολόγων, τόσο μεγαλύτερο είναι το αποτέλεσμα πάχυνσης.
2.5.3 Εστέρες
Τα πιο συχνά χρησιμοποιούμενα πυκνωτικά είναι οι εστέρες. Πρόσφατα, το διισοστεατικό PEG-8PPG-3, το διϊσοστεατικό PEG-90 και το διλαυρικό PEG-8PPG-3 έχουν αναφερθεί στο εξωτερικό. Αυτό το είδος παχυντή ανήκει σε μη ιονικό πυκνωτικό, που χρησιμοποιείται κυρίως σε σύστημα υδατικού διαλύματος επιφανειοδραστικών. Αυτά τα παχυντικά δεν υδρολύονται εύκολα και έχουν σταθερό ιξώδες σε ένα ευρύ φάσμα pH και θερμοκρασίας. Επί του παρόντος, το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο είναι το διστεατικό PEG-150. Οι εστέρες που χρησιμοποιούνται ως πυκνωτικά έχουν γενικά σχετικά μεγάλα μοριακά βάρη, επομένως έχουν κάποιες ιδιότητες πολυμερών ενώσεων. Ο μηχανισμός πάχυνσης οφείλεται στο σχηματισμό ενός τρισδιάστατου δικτύου ενυδάτωσης στην υδατική φάση, ενσωματώνοντας έτσι τασιενεργά μικκύλια. Τέτοιες ενώσεις δρουν ως μαλακτικά και ενυδατικά εκτός από τη χρήση τους ως πυκνωτικά στα καλλυντικά.
2.5.4 Αμινοξείδια
Το αμινοξείδιο είναι ένα είδος πολικού μη ιονικού τασιενεργού, το οποίο χαρακτηρίζεται από: σε υδατικό διάλυμα, λόγω της διαφοράς της τιμής pH του διαλύματος, εμφανίζει μη ιονικές ιδιότητες και μπορεί επίσης να εμφανίσει ισχυρές ιοντικές ιδιότητες. Υπό ουδέτερες ή αλκαλικές συνθήκες, δηλαδή όταν το pH είναι μεγαλύτερο ή ίσο με 7, το αμινοξείδιο υπάρχει ως μη ιονισμένο ένυδρο άλας σε υδατικό διάλυμα, που δείχνει μη ιονικότητα. Σε όξινο διάλυμα εμφανίζει ασθενή κατιονικότητα. Όταν το pH του διαλύματος είναι μικρότερο από 3, η κατιονικότητα του αμινοξειδίου είναι ιδιαίτερα εμφανής, επομένως μπορεί να λειτουργήσει καλά με κατιονικά, ανιονικά, μη ιονικά και αμφιτεριονικά τασιενεργά υπό διαφορετικές συνθήκες. Καλή συμβατότητα και εμφάνιση συνεργικής δράσης. Το αμινοξείδιο είναι ένα αποτελεσματικό παχυντικό. Όταν το pH είναι 6,4-7,5, το αλκυλοδιμεθυλαμινοξείδιο μπορεί να κάνει το ιξώδες της ένωσης να φτάσει τα 13,5Pa.s-18Pa.s, ενώ το αλκυλο αμιδοπροπυλοδιμεθυλοξείδιο Οι αμίνες μπορούν να κάνουν το ιξώδες της ένωσης έως και 34Pa.s-49Pa.s. και προσθέτοντας αλάτι στο τελευταίο δεν θα μειώσει το ιξώδες.
2.5.5 Άλλα
Μερικές βεταϊνες και σαπούνια μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν ως πηκτικά. Ο μηχανισμός πάχυνσής τους είναι παρόμοιος με αυτόν άλλων μικρών μορίων και όλα επιτυγχάνουν το παχυντικό αποτέλεσμα αλληλεπιδρώντας με τα επιφανειακά ενεργά μικκύλια. Τα σαπούνια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για πάχυνση σε καλλυντικά stick και η βεταΐνη χρησιμοποιείται κυρίως σε συστήματα επιφανειοδραστικού νερού.
2.6 Υδατοδιαλυτό πολυμερές πυκνωτικό
Τα συστήματα που παχύνονται από πολλά πολυμερή πυκνωτικά δεν επηρεάζονται από το pH του διαλύματος ή τη συγκέντρωση του ηλεκτρολύτη. Επιπλέον, τα πολυμερή πυκνωτικά χρειάζονται λιγότερη ποσότητα για να επιτύχουν το απαιτούμενο ιξώδες. Για παράδειγμα, ένα προϊόν απαιτεί ένα επιφανειοδραστικό πυκνωτικό όπως το διαιθανολαμίδιο λαδιού καρύδας με κλάσμα μάζας 3,0%. Για να επιτευχθεί το ίδιο αποτέλεσμα, αρκεί μόνο ίνα 0,5% απλού πολυμερούς. Οι περισσότερες υδατοδιαλυτές πολυμερείς ενώσεις δεν χρησιμοποιούνται μόνο ως πυκνωτικά στη βιομηχανία καλλυντικών, αλλά χρησιμοποιούνται επίσης ως παράγοντες εναιώρησης, διασκορπιστικοί και παράγοντες μορφοποίησης.
2.6.1 Κυτταρίνη
Η κυτταρίνη είναι ένα πολύ αποτελεσματικό πυκνωτικό σε συστήματα με βάση το νερό και χρησιμοποιείται ευρέως σε διάφορους τομείς των καλλυντικών. Η κυτταρίνη είναι μια φυσική οργανική ύλη, η οποία περιέχει επαναλαμβανόμενες μονάδες γλυκοζίτη και κάθε μονάδα γλυκοζίτη περιέχει 3 ομάδες υδροξυλίου, μέσω των οποίων μπορούν να σχηματιστούν διάφορα παράγωγα. Τα κυτταρινικά παχυντικά πυκνώνουν μέσω μακρών αλυσίδων που διογκώνονται με ενυδάτωση και το παχυνόμενο με κυτταρίνη σύστημα εμφανίζει προφανή ψευδοπλαστική ρεολογική μορφολογία. Το γενικό κλάσμα μάζας χρήσης είναι περίπου 1%.
2.6.2 Πολυακρυλικό οξύ
Υπάρχουν δύο μηχανισμοί πάχυνσης των παχυντών πολυακρυλικού οξέος, δηλαδή η πάχυνση εξουδετέρωσης και η πάχυνση δεσμού υδρογόνου. Η εξουδετέρωση και η πύκνωση είναι η εξουδετέρωση του όξινου πυκνωτικού πολυακρυλικού οξέος για να ιονίσει τα μόριά του και να δημιουργήσει αρνητικά φορτία κατά μήκος της κύριας αλυσίδας του πολυμερούς. Η απώθηση μεταξύ των φορτίων του ίδιου φύλου προωθεί τα μόρια να ισιώσουν και να ανοίξουν για να σχηματίσουν ένα δίκτυο. Η δομή επιτυγχάνει το παχυντικό αποτέλεσμα. Η πάχυνση του δεσμού υδρογόνου είναι ότι το πυκνωτικό πολυακρυλικού οξέος πρώτα συνδυάζεται με νερό για να σχηματίσει ένα μόριο ενυδάτωσης και στη συνέχεια συνδυάζεται με έναν δότη υδροξυλίου με κλάσμα μάζας 10%-20% (όπως το να έχει 5 ή περισσότερες αιθοξυ ομάδες) Μη ιοντικό επιφανειοδραστικές ουσίες) συνδυάζονται για να ξεμπερδεύουν τα σγουρά μόρια στο υδατικό σύστημα για να σχηματίσουν μια δομή δικτύου για να επιτευχθεί ένα αποτέλεσμα πάχυνσης. Διαφορετικές τιμές pH, διαφορετικοί εξουδετερωτές και η παρουσία διαλυτών αλάτων έχουν μεγάλη επίδραση στο ιξώδες του συστήματος πάχυνσης. Όταν η τιμή του pH είναι μικρότερη από 5, το ιξώδες αυξάνεται με την αύξηση της τιμής του pH. όταν η τιμή του pH είναι 5-10, το ιξώδες είναι σχεδόν αμετάβλητο. αλλά καθώς η τιμή του pH συνεχίζει να αυξάνεται, η απόδοση πύκνωσης θα μειωθεί ξανά. Τα μονοσθενή ιόντα μειώνουν μόνο την παχυντική απόδοση του συστήματος, ενώ τα δισθενή ή τρισθενή ιόντα μπορούν όχι μόνο να αραιώσουν το σύστημα, αλλά και να παράγουν αδιάλυτα ιζήματα όταν το περιεχόμενο είναι αρκετό.
2.6.3 Φυσικό καουτσούκ και τα τροποποιημένα προϊόντα του
Το φυσικό κόμμι περιλαμβάνει κυρίως κολλαγόνο και πολυσακχαρίτες, αλλά το φυσικό κόμμι που χρησιμοποιείται ως πυκνωτικό είναι κυρίως πολυσακχαρίτες. Ο μηχανισμός πάχυνσης είναι να σχηματίσει μια τρισδιάστατη δομή δικτύου ενυδάτωσης μέσω της αλληλεπίδρασης τριών υδροξυλομάδων στη μονάδα πολυσακχαρίτη με μόρια νερού, έτσι ώστε να επιτευχθεί το αποτέλεσμα πάχυνσης. Οι ρεολογικές μορφές των υδατικών διαλυμάτων τους είναι ως επί το πλείστον μη νευτώνεια ρευστά, αλλά οι ρεολογικές ιδιότητες ορισμένων αραιών διαλυμάτων είναι κοντά στα νευτώνεια υγρά. Το παχυντικό τους αποτέλεσμα σχετίζεται γενικά με την τιμή του pH, τη θερμοκρασία, τη συγκέντρωση και άλλες διαλυμένες ουσίες του συστήματος. Αυτό είναι ένα πολύ αποτελεσματικό πυκνωτικό και η γενική δόση είναι 0,1%-1,0%.
2.6.4 Ανόργανα πολυμερή και τα τροποποιημένα προϊόντα τους
Τα ανόργανα πολυμερή πυκνωτικά έχουν γενικά δομή τριών στρωμάτων ή δομή διογκωμένου πλέγματος. Οι δύο πιο εμπορικά χρήσιμοι τύποι είναι ο μοντμοριλλονίτης και ο εκτορίτης. Ο μηχανισμός πάχυνσης είναι ότι όταν το ανόργανο πολυμερές διασπείρεται στο νερό, τα μεταλλικά ιόντα σε αυτό διαχέονται από τη γκοφρέτα, καθώς προχωρά η ενυδάτωση, διογκώνεται και τελικά οι ελασματοειδείς κρύσταλλοι διαχωρίζονται πλήρως, με αποτέλεσμα το σχηματισμό ανιονικής ελασματικής δομής. κρυστάλλους. και μεταλλικά ιόντα σε ένα διαφανές κολλοειδές εναιώρημα. Σε αυτή την περίπτωση, τα ελάσματα έχουν αρνητικό επιφανειακό φορτίο και μικρή ποσότητα θετικού φορτίου στις γωνίες τους λόγω θραύσεων του πλέγματος. Σε ένα αραιό διάλυμα, τα αρνητικά φορτία στην επιφάνεια είναι μεγαλύτερα από τα θετικά φορτία στις γωνίες και τα σωματίδια απωθούν το ένα το άλλο, επομένως δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα πάχυνσης. Με την προσθήκη και τη συγκέντρωση ηλεκτρολύτη, η συγκέντρωση των ιόντων στο διάλυμα αυξάνεται και το επιφανειακό φορτίο των ελασμάτων μειώνεται. Αυτή τη στιγμή, η κύρια αλληλεπίδραση αλλάζει από την απωστική δύναμη μεταξύ των ελασμάτων στην ελκτική δύναμη μεταξύ των αρνητικών φορτίων στην επιφάνεια των ελασμάτων και των θετικών φορτίων στις γωνίες των άκρων και τα παράλληλα ελάσματα συνδέονται κάθετα μεταξύ τους να σχηματίσει ένα λεγόμενο «χαρτοκιβώτιο». Η δομή του «ενδιάμεσου χώρου» προκαλεί διόγκωση και ζελατινοποίηση για να επιτευχθεί το αποτέλεσμα της πύκνωσης. Περαιτέρω αύξηση στη συγκέντρωση ιόντων θα καταστρέψει τη δομή
Ώρα δημοσίευσης: Δεκ-28-2022